I

- Harry, Ron?! - usłyszałem jej słodki krzyk z dołu. Była już w naszej Norze. 

Mój brat bliźniak musiał zauważyć poruszenie w moich oczach i zachowaniu, zmrużył swoje ślepia i wciąż mnie obserwując otworzył drzwi na oścież.

- Hej, Hermiona! - krzyknął w stronę przedpokoju nadal mierząc mnie wzrokiem.

- Fred?! - odkrzyknęła. George przestał mnie mierzyć za to na jego twarzy zagościł tryumfalny uśmiech.

Jego spojrzenie doprowadzało mnie do szału, więc po prostu wstałem z łóżka i przyłożyłem mu w głowę.

Wyszedłem z pokoju, chciałem brzmieć i wyglądać naturalnie, więc rzuciłem marne "Cześć, Hermiono!" schodząc po schodach. Cały czas patrzyła na mnie i uśmiechała się promiennie. Jej brązowa szopa zdawała się nieco połyskiwać. Wyglądała jak słońce. Przechodząc koło niej poczułem dziwne uczucie w żołądku, wszedłem automatycznie do kuchni by coś zjeść, ale na nic nie miałem ochoty. I pomyśleć, że czekają nas jeszcze trzy tygodnie wakacji zanim zacznie się szkoła...